piątek, 26 października 2012

Last one.

"Last one kiss" albo "Last one hug", a zaraz po tym "and go away, forever". Chciałabym móc to powiedzieć, a raczej mieć odwagę wypowiedzieć chociażby jedno z tych słów. Teoretycznie mogłoby mi to pomóc wyrwać się spod targających mną uczuć w stronę "greckiego adonisa" - choć w żadnym calu tego adonisa nie przypomina, dla mnie nim jest. To nie jest tak, że ciągle myślę o tym co się wydarzyło i co mogłoby się wydarzyć gdyby nie parę błędów. Gdyby wykluczyć wszystkie złe momenty równie dobrze mogłabym go w ogóle nie znać. Pozbycie się tych wspomnieć to jak wyrzeczenie się życia, albo wiary. No w porządku, z jednej strony nie wierzę w to co mi wpajają na lekcjach religii, które w ogóle tego przedmiotu nie uczą, a zniechęcają do niego, ale nie o takiej wierze zaraz musimy myśleć.
Wszyscy mówią, że on zrujnował moje życie, wprowadził wszystko co mroczne i złe, co będzie mnie prześladować i nie niosąc za sobą ani krzty dobroci. To przez niego zachorowałam, zawaliłam oceny - guzik prawda! Nie wszyscy zaraz musicie przekonywać mnie, że to co zrobił było okropne, bo z tym de facto się zgadzam. O czym ja w ogóle wygaduję?
Od jakiegoś czasu traktuję wszystkich jak zwykłych, przeciętnych znajomych. Nikt nie jest wyróżniony, nikt zbyt bliski. Nie daje się we znaki, nie błagam o uwagę, nie żądam uczucia. Chcesz być to bądź, nie, to trudno. Nie mogę zatrzymać przy sobie każdego, to okazuje się niewykonalne. W efekcie końcowym i tak wszyscy pozostaną jedynie wspomnieniem wspaniałych lat gimnazjum i liceum. Nie mam co się przejmować. Go już nigdy nie spotkam, jej mam nadzieję, że nie zobaczę. Razem będą szczęśliwi, oby z dala ode mnie bo nie mam zamiaru przechodzić przez kolejną terapię wstrząsową i przyzwyczajać się do osiągniętej porażki.
Na co jeszcze mogę ponarzekać? Znudziło mi się ciągłe wspominanie o tym, że nienawidzę swojego wyglądu, że jestem zakochana w przyjacielu i nie potrafię pogodzić się z tym, że nie można mieć wszystkiego. Powoli zaczynam się zastanawiać do czego tym wszystkim zmierzam, gdzie dotrę za kilka lat? Kim się stanę? Zmienię upodobania czy może jeszcze bardziej pogłębię się w tym stylu, który kocham? Mogę jedynie przypuszczać lub dokonać wyboru już teraz. Nigdy się nie zmienić, nie szukać, nie starać się, istnieć. Wszystko samo przyjdzie z czasem, jedynie muszę dłużej poczekać.

1 komentarz:

  1. Kochana jesteś, nie narzekaj. Życie uwielbia płatać nam figle nie zależnie od tego czy chcemy czy nie. Należy się przyzwyczaić i mamy dwa wyjscia. Albo bedziemy mieli wszytsko gdzies, albo bedziemy probwali zmeiniac nasze zycie na lepsze. Nie wiem w jak złej sytuacji jestes, nie moge tez cie pouczac. Wiedz tylko jedno, że warto być silną , warto pokonywać przeciwników <3 :*

    OdpowiedzUsuń